Recenzja: Delilah - From the Roots Up

Delilah, czyli tak naprawdę Paloma Stoecker, to 21-letnia angielska wokalistka i songwriterka, która na rynku muzycznym istnieje stosunkowo niedługo, bo zaledwie od roku. Mimo że przez ten czas wydała jedynie 4 single, jeden drobny mixtape i zaliczyła gościnny występ, zainteresowanie jej osobą/twórczością stało się ogromne. Nie ma się co dziwić, w końcu muzyką zajmuje się od najmłodszych lat, początkowo śpiewając oraz komponując na fortepianie, a następnie studiując prawa rządzące tym przemysłem. Jak widać, poza charyzmą i talentem, posiada również obszerną wiedzę, dzięki której z pewnością nie zginie w branży.

Na płytę tej artystki czekałem od niemalże roku, gdy światło dzienne ujrzał jej debiutancki singiel, prezentujący ogromne zdolności wokalne i idealnie komponujący się z nimi repertuar, stojący na bardzo atrakcyjnym poziomie. Numerów podobnej klasy oczekiwałem więc po całym przedsięwzięciu, nazwanym From the Roots Up. I, o dziwo, nie zawiodłem się - w wersji deluxe otrzymałem 15 utworów, których klimat można nazwać mieszaniną soulu, rnb i śladowych ilości trip hopu. Teoretycznie nie brzmi to zbyt odkrywczo, wiem - za to po wciśnięciu ‘play’ zaczyna się to, czego się spodziewałem. Czyli rozkosz dla uszu. Nareszcie celujący krążek?

Pierwszym atutem podkładu, rzucającym się w uszy już przy pierwszym odsłuchu, jest jego subtelny charakter, który w odpowiednich warunkach wprowadza w specyficzny nastrój, zasysając do swojego nieco melancholijnego świata. Osiągnięto to poprzez trafne połączenie klawiszy, drobnych elektronicznych elementów oraz głębokiego i jednocześnie aksamitnego głosu wokalistki, który z marszu sprawia, że żadna nowa produkcja Palomy nie ujdzie mojej uwadze. Poza tym, Brytyjka postarała się, by jej debiut brzmiał w pełni profesjonalnie również pod kątem technicznym – solidnych, nieoklepanych dźwięków możemy posłuchać dzięki współpracy z producentami tj. Syience, Balistiq, LV, Mikey J, czy Plan B. Te melodie mają jakieś wady? Rażących nie. Jednak trzeba liczyć się z tym, że to nie jest dzieło ‘uniwersalne’, łatwe w odbiorze – nie każdy będzie w stanie poczuć jego piękno, a chcąc to zrobić, trzeba będzie wgryźć się w nie na dłużej niż 57 minut. A warto spróbować, oj warto.

Delilah nasyciła swój debiut niezbyt oryginalną tematyką miłości, czyli tekstami o mężczyźnie i do mężczyzny. I niestety nie ma od tego zbyt wielu odskoczni. Dobrze, że przynajmniej forma trzyma poziom: występują tu liczne metafory i inne ciekawe środki poetyckie, ponadto, wbrew pozorom, treść nie opiera się o same banały i czasami można trafić na przemyślenia godne zapamiętania. Jednak całokształt nie jest rozczulający ani specjalnie ujmujący. Co najwyżej ponadprzeciętny.

Teraz przejdziemy do nagrań, które narobiły mi chętki na resztę wydawnictwa, czyli do singli. Najbliższy mojemu sercu jest pierwszy z nich - Go, w którym możemy usłyszeć kilka linijek z przeboju Chaki Khan – Ain’t Nobody. Następnie wydano mniej zjawiskowy, lecz równie ciekawy Love You So, potem Breathe, a ostatnimi czasy też Inside My Love. Nie będę się o nich rozpisywał, wystarczy kliknąć w powyższe hiperłącza i samemu przesłuchać.

Po dokładnej analizie poszczególnych kawałków, nie jestem w stanie wybrać z pozasingli niczego, co górowałoby nad resztą – każdy posiada w sobie coś godnego uwagi. Poza tym i tak dużo lepiej niż pojedynczo wypadają razem, odtwarzane kolejno po sobie. Dla kogo przeznaczona jest ta płyta? Polecam ją w szczególności osobom, którym spodobał się materiał Emeli Sandé, Lany Del Rey, czy też Fiony Apple – nawet jeżeli FTRU nie zawsze jest podobny do propozycji w/w. postaci pod kątem muzycznym, to nadrabia to wywołując podobne emocje, prezentując zbliżony klimat.

From the Roots Up można zaliczyć do albumów z wyższej półki – utalentowana artystka i doborowa warstwa muzyczna nadają temu dziełu wyrazisty, przyjemny charakter, który towarzyszy nam od pierwszego do ostatniego tracka. Niestety, do wysokojakościowego obrazu całości nie pasuje tekst, który chociaż nieźle komponuje się z melancholijnym charakterem płyty, nie jest niczym nowym – już nieraz słuchaliśmy o miłości przedstawionej w identyczny sposób. Jak widać, nie jest to idealne arcydzieło pozbawione wad - ale i tak zostanie czymś więcej niż tylko ładnie wyglądającym eksponatem zdobiącym moją muzyczną biblioteczkę. Dlatego dzisiaj leci zasłużona piątka.

Zgadzasz się? Podaj dalej: